Ik wil een meisje!

Hoe ver gaat het: de voorkeur voor een jongen of meisje? Geslachtsbeïnvloeding vormt nog vaak een taboe.
Ethische bezwaren of de angst voor het onbekende maken dat veel stellen er niet openlijk over praten als zij zich op dat terrein wagen. Wij spraken twee moeders die je mening daarover zouden kunnen bijstellen. 

'Wij wilden nog meer kinderen, maar het liefst zonder autisme'
Esther (33) en Thijs (34) verhuisden voor Thijs' werk naar België toen hun zoontje Nick (8) acht maanden oud was. 'In België gaan kinderen vanaf 2,5 jaar voltijds naar de peuter- en kleuterschool', stelt Esther. 'Tot die tijd was Nick bij mij thuis geweest en later in de crèche die ik daar opstartte. Al vrij snel kregen we van school signalen dat Nick afwijkend gedrag vertoonde en dat we hem beter konden laten testen in het Universitair Ziekenhuis Leuven op de afdeling centrum ontwikkelings stoornissen (COS).'
'Dat wimpelden wij eerst weg. Na een jaar kwam toch de juf bij ons thuis met drie man sterk. Daar schrok ik nogal van. De boodschap was duidelijk, Nick moesten we laten testen. Zij waren ervan overtuigd dat er iets afwijkends was. Na een aantal testen bleek de uitslag Autisme Spectrum Stoornis (ASS) te zijn, met als subtype Active But Odd in een matige vorm. Dit was een enorme klap, we hadden dit niet aan zien komen. Behalve dat hij al rond de leeftijd van anderhalf jaar de meeste automerken en typen kon onderscheiden, zagen wij niets 'raars' en veel mannelijke vrienden vertelde dit vroeger ook te weten. Na een tijd heel verdrietig te zijn geweest, gingen wij op internet speuren naar ASS en zagen toen overeenkomsten.'

Drager van gen
'Na een tijd hebben we onze vrienden en familie ingelicht over Nick. Tot onze verbazing bleek er in onze families vaker autisme voor te komen in zwaardere vorm dan Nick heeft. Op het internet stuitten we op een artikel dat aangaf dat ASS vaak erfelijk is en vaker bij jongens voorkomt. Je zou dan IVF met PGD kunnen overwegen. In ons geval zouden de vrouwelijke embryo's geselecteerd worden die geen genetische afwijkingen tonen en die worden dan weer teruggeplaatst in de baarmoeder. We maakten een afspraak op de afdeling menselijke erfelijkheid. Toen ik vertelde dat ik had gelezen over IVF PGD, schrokken ze. De meeste mensen kennen deze methode niet. De artsen waren erg afhoudend: "Hoe groot is de kans dat het jullie nog een keer overkomt!". Ik werd boos en begon te huilen. Ons eerste kind heeft het en blijkbaar zijn we allebei drager van het gen. De artsen wilden ons na overleg helpen. Ze namen bij ons alle drie bloed af en ik kreeg de opdracht bij familieleden met autisme of andere stoornissen informatie te verzamelen. Na een paar maanden hoorden we dat een ethische commissie over ons zou beslissen. Na weer een paar maanden hoorden we dat we door waren! Ik kreeg bij een gynaecoloog een standaard IVF-onderzoek en mocht naar het fertiliteitscentrum.'

Frustratie
'Het voelde raar om daar steeds heen te gaan. Ik was door de pil heen van Nick zwanger geraakt en daarna nog eens ondanks het gebruik van een spiraal, alleen eindigde die laatste zwangerschap al snel in een miskraam. Ik maakte me geen zorgen, want wij waren vruchtbaar genoeg! Het frustreerde enorm dat er maanden tussen de afspraken in zaten. We hebben een paar keer gedacht om het hele IVF-verhaal te laten en het te gokken, maar wat als een tweede kind autisme zou hebben in een veel ergere mate?

Zwanger
'Zeven maanden na de eerste afspraak begon ik met mijn IVF-behandeling. Al met al was de hele behandeling een enorme tegenvaller. De zaadjes vonden niet op natuurlijke wijze hun weg naar het eitje. Er werd besloten dat de volgende behandeling met ICSI zou zijn. De beste zaadjes worden dan geïmplanteerd in de eitjes. Ik zag tegen de volgende afspraak op, omdat ik nu wist wat me te wachten stond en was onzeker of het nu wel zou lukken. Maar na een paar dagen hoorden we dat er vijf goede vrouwelijke embryo's over waren. Ik kon terugkomen voor terugplaatsing, jippie! Na veertien dagen deed ik een test, ik was zwanger. Wat waren we blij! De zwangerschap was wel zwaar, maar het is het allemaal waard geweest. Ik beviel van een gezonde en prachtige dochter, India!' 

Bekendheid
'Toen wij uitzochten of IVF PGD een optie was, voelden we ons rot, omdat je toch besluit geen jongens meer te krijgen. 'Alsof we niet blij waren met onze zoon'. Dit is uiteraard niet het geval. Wel vroeg ik me af wat de buitenwereld ervan denkt, of Nick, als hij ouder is. Nu konden we kiezen de kans op ASS een stuk kleiner te maken. Wij pakten dat met beide handen aan. Niet alleen voor ons, maar ook voor het kind zelf. Onze vrienden en familie weten dat wij deze behandeling hebben ondergaan en de reacties zijn alleen maar positief. Ze begrijpen het en ze zijn vooral ook heel verbaasd dat dit kan. Ik heb vaak uit moeten leggen hoe het allemaal in zijn werk gaat. Er zijn zoveel ziekten die erfelijk zijn en aan een bepaald geslacht, zoals borstkanker en hemofilie, hangen. Mensen zouden moeten weten dat dit bestaat en dat ze die keuze hebben!'

'Ik wilde altijd al graag een gemengd gezin'
Linda (40) en haar man Johan (35) waren bezig een gezinnetje te vormen. 'Ik volgde de hele discussie over geslachtsbepaling, keek op internet en las wat er bij diverse klinieken mogelijk was,' stelt Linda. 'Veel van die behandelingen vond ik te medisch. Bovendien speelden de kosten, en dat je voor behandeling naar het buitenland moest, een rol. Het was niets voor ons om een potje aan te moeten leveren. Ik dacht: "Dat mag voor mij wel natuurlijker". Toen ik zwanger was van Cassandra (9) las ik een artikel in een babymagazine over geslachtsbepaling. Dat artikel heb ik bewaard, je weet het maar nooit.'

Dieet
'Voor mijn man maakte het niet uit. Allemaal meisjes was voor hem ook goed geweest, maar ik wilde altijd al een gemengd gezin. Onze tweede werd ook een meisje, Sabine. We hadden het nog tegen niemand gezegd, maar we wilden wel een derde kindje. Ik wilde heel graag een jongetje. Ik pakte het artikel erbij en ging eens op internet kijken wat ik ervan kon verwachten. Ik las dat een onderzoek in Engeland over voeding en geslachtsbepaling al heel goede resultaten kon tonen en ook Gender Consult, het bedrijf van het interview in het magazine. We besloten contact met hen op te nemen. We kregen goede informatie en werden heel goed begeleid.'
'Op een lijst moesten we bijhouden wat we allemaal aten. Die lijst stuurden we vervolgens op. Mijn eetgewoontes werden aan de hand daarvan bijgesteld, wel zoveel mogelijk in mijn 'straatje', maar net even anders dan ik normaal at.'
Toen we weer op een consult kwamen, zat er een ander stel in de wachtruimte. Dat buitenlandse stel had ook twee meisjes en wilden graag een jongen. Ik was heel benieuwd naar haar eetgewoontes, toen bleek dat ze hetzelfde at als ik. Daardoor kreeg ik een heel positief gevoel over deze benadering. Er waren al heel veel mensen waarbij het op deze manier gelukt was, dus dat kon niet missen.'

Reacties uit omgeving
'Door mijn leeftijd moest ik een vruchtwaterpunctie laten maken. De arts gaf aan dat het allemaal in orde was. Dat was voor ons het belangrijkste: dat het kindje goed en gezond was. De kans bestond dat het wel een meisje zou worden, zij was dan even welkom geweest!'
'Toen ik na Sabine een miskraam kreeg, hebben we verteld dat ik een dieet volgde om de zwangerschap een zetje richting een jongen te geven. Een persoon vond het dieet maar 'hocus pocus', verder hebben we helemaal geen nare en rare reacties gekregen.'
'Het gaat nu heel goed met Tyler (16 weken), hij groeit als kool. Toen hij geboren was woog hij 4070 gram, een beer van een jongen!'